Karen Eliot perfomed at Bains::Connective (Brussels, BE) on sept 28, 2007, in the basement of an empty swimming Pool, now used as location for this multidisciplinary artistic platform.
Some nice pictures though (photo’s: EvdB) – click images to enlarge in gallery:
Een leuke review over de instalatie van Jorge Léon en het optreden van Karen Eliot verscheen op stijnblogt.wordpress.com :
Karen Eliot (muziek); Jorge Léon (video)
“Bains::Connective is een artistieke werkplaats en presentatie-platform. Het multidisciplinair laboratorium is gevestigd in het oud badhuis van Vorst te Brussel.“, zo lezen we op hun site.
Verder staat er “PLANKTON::Bar vindt plaats in B::C onder curatele van de Zwitserse kunstenares Luea Ritter.
Het is een regelmatig platform waar kunstenaars uit verschillende disciplines elkaar ontmoeten en via hun werk in dialoog gaan.
Door overlappingen of tegenstrijdigheden kunnen interessante uitwisselingen ontstaan tussen publiek en artiesten.
De naam Plankton komt uit de Griekse wereld en betekent ‘het vlottende’.“
Het is een interessant gegeven, zo’n oud badhuis in modernistische stijl omvormen tot een culturele ruimte. Ik had eerlijk gezegd nog niet gehoord van ‘Bains::Connective’. Ik belandde er omdat een vriend van een vriend een optredengaf. Of zoiets.
We waren net op tijd om de voorstelling van Jorge Léon’s film ‘Between 2 chairs‘ te zien : een erg geslaagd videoportret gebaseerd op een interview met voormalig danser Ronald Burchi. Na een training als klassiek danser in de VS, leefde en werkte de Amerikaanse Burchi tijdens de jaren 1990 in Europa. Hij slaagde er niet in om werkvergunningen aan zijn feitelijke werksituatie als danser te koppelen en verzeilde zo in de illegaliteit – een situatie die blijkbaar vaker voorkomt in de danswereld dan we weten of willen toegeven –, totdat hij gebruik kon maken van een legaliseringsprocedure in België.
Vervolgens : het concert van Karen Eliot. Op de vraag aan één van de organisatoren waar het optreden ergens plaatsvond in het gebouw, kregen we enkel een ongeloofwaardige blik en wat gestamel terug. Doch dit terzijde, uiteindelijk bleek dat we in de kelder, onder de zwemkom moesten zijn.
Karen Eliot dus. “Geen vooropgestelde muzikale richting, regels of doelstellingen. Geen afspraken. Enkel een voorliefde voor muzikaal avontuur en klankexperimenten.“
De beide leden, die zich verschuilen achter de pseudoniemen Luther Blissett en het redelijk hilarische He Who Ha Ha maken gebruik van gitaren, effectpedalen, diverse elektronica en dergelijke tijdens hun experimentele exploraties. Geen repetities, geen structuur, geen songs. ‘Dingetjes’ die voortkabbelen, die misschien evolueren naar iets boeiends. En daar zit het hem net : misschien. Een experiment wordt pas interessant als het tot iets leidt.
Al maken de jongens van Karen Eliot daar geen probleem van : elk concert is onvoorspelbaar, er is geen goed of slecht optreden, er is enkel het experiment. Aftasten van grenzen.
(Het deed me denken aan de ‘hometapescene’ van weleer, aan dingen zoals ‘Der Mann An Der Technik’, ‘BRB‘, ‘DSIP‘, Humus & Godwin’, ‘Yximalloo‘ of ‘Carsten Vollmer’. De tijd van de cassetjes, van mail-art en mail-music, van Escape 3 organisation en Sztuka Fabryka, …)
Gitaarspel vermengde zich met noise, belgerinkel en gekraak. Een baslijn, zo weggelopen uit een song van pakweg Tortoise verscheen even maar maakte zich meteen weer uit de voeten, om plaats te maken voor met strijkstok bewerkte gitaarsnaren. Bijvoorbeeld.
Het optreden vond plaats in een langwerpige kamer met achteraan enkele (theater)stoelen. Langs de muur lagen kussens waarop toeschouwers zich naar hartelust konden neervleien.
“Als ‘t is om hier te slapen, bol het dan maar af !”, siste één van de toehoorders tegen een andere. Of : hoe de één het gebeuren anders beleefde dan de ander. (En waarmee ik niet gezegd wil hebben dat het een oninteressante performance was.)
Zie ook : Karen Eliot, Radio Eliot.
Thanks Stijn!